Άγια στιγμή

Ο Φάουστ λέει στην Στιγμή που φεύγει:

«Μείνε λίγο ακόμη, είσαι τόσο ωραία»

Γκαίτε

 

Φυλαχτό να φοράς την Άγια Στιγμή.

Μέσα από φεγγερές στοές

να μπαίνεις στο αλώνι της σελήνης,

τον τρύγο των φιλιών,

τη δόξα των σωμάτων να γιορτάζεις.

Να γιορτάζεις.

Και στους πυκνούς ορίζοντες

ας καίγονται οι μήνες και οι χρόνοι.

Τη διάρκειά τους καταργώντας.

Από τη δίγλωσση ποιητική συλλογή "Ανάφλεξη στιγμών"/ "Embrasement d' instants", 2004

Το χρώμα σου

Πόσο παράξενα η θάλασσα

μαρτυρεί την παρουσία σου.

Στο φρύδι των κυμάτων

ο αφρός καλλιεργεί ένα καλοκαίρι

που κρέμεται απ’ τις πευκοβελόνες

και ξενυχτάει στα φύλλα της ελιάς,

μ’ όλο το κόκκινο να πυρπολεί

τη βαθιά σιωπή των ματιών σου,

μ’ όλο το εκτυφλωτικό λευκό

να αδρανοποιεί τα γενναιόδωρα χέρια σου

κι όλες τις αποχρώσεις του μπλέ

να συνθέτουνε τους δικούς σου ήχους.

Στη μαγεία των χρωμάτων, το Χρώμα σου.

Μέθη του νότου λυτρωτική,

αποτυπώνω τον πελαγίσιο δρόμο σου

στην πραγματικότητα του ονείρου

με

   κομ

       μέ

   νη

    α

        ν

           ά

        σ

              α.

Από τη δίγλωσση ποιητική συλλογή "Ανάφλεξη στιγμών"/ "Embrasement d' instants", 2004

Δύο φίλοι

Στον Λεωνίδα Γαλάζη

Πάνω σε βράχο ζηλευτό, στου Αλέξανδρου τη χώρα

δύο φίλοι συνομιλούν με στρατιές από λέξεις

στην έρημο της λευκής σελίδας.

Ο ένας καθισμένος στης Πίνδου τις βουνοκορφές,

έχοντας τον “Σταυραετό” παρέα,

μέσα από τις μοσκομύριστες του γεροπεύκου ανάσες,

το θρόισμα του ελάτου,

στον ήχο της φλογέρας ν’ αγγίζει του ουρανού τη γαλήνη,

με τη ματιά του ν’ αγκαλιάζει του Ολύμπου τις κορυφές,

να προσκυνά τον θρόνο του Δία

κι από κει να πλανάται στης Παναγιάς το Περιβόλι

ακούγοντας τις ψαλμωδίες των Αγίων.

Κι ο άλλος, στης Ελένης τα χώματα,

στον βράχο της Μονεμβασιάς καθισμένος,

του κυμάτου το θαλασσινό αγέρι να ανασαίνει.

Με βλέμμα ξάγρυπνο κι ανήσυχο

τ’ ανθισμένα νούφαρα ν’ ατενίζει

σπαρμένα στου Αιγαίου την ποδιά.

Συντροφιά με τους κρωγμούς των γλάρων,

λέξεις να συντίθενται.

Κι αυτός να τις βάζει στη σειρά,

να τις ταξινομεί για να εκφράσει

διώξεις, κακουχίες, κραυγές θυμάτων.

Μα και οδύνη και σπαραγμό

για την καθημαγμένη Μεγαλόνησο.

Αλλά και για ιδέες και όνειρα ματωμένα,

που σκόρπισαν και διαλύθηκαν

στου χρόνου την σκουριά.

Αφήνοντας γεύση πικρή.

Σάββατο 19/10/2019

ώρα 11 το πρωί

Αντιστέκομαι σημαίνει υπάρχω

 "Μια κι έχουνε νοιώσει το φως

 θα' ναι μήπως δυνατό να νυχτώσει απόψε"

Paul Eluard: Στην καρδιά του Αυγούστου

Γη πράσινη σαν λιβάδι

γη γαλάζια σαν θάλασσα

γη κόκκινη σαν φωτιά,

που δεν σ' αφήνει να τραγουδήσεις.

Μέσα απο τις φλόγες ξεπηδά

η αδικία, η εκμετάλλευση, η απόγνωση

για τους αθώους της γης,

που πιστεύουνε στο φως,

στη ζωή που βγάζει μπουμπούκια.

Υπάρχουνε λαοί απελπισμένοι,

χάσανε την πίστη στον εαυτό τους,

η εξαθλίωση τους απειλεί,

ο φόβος της εξόντωσης.

Ξέχασαν τον έρωτα για την λευτεριά,

το καρδιορίζωμα στη γη τους

που είναι πιο οδυνηρό κι απ' τους εχθρούς

κι από την κάθε καταπίεση.

Γιατί αντιστέκομαι σημαίνει υπάρχω.

26/08/2014

12' το μεσημέρι

Από την δίγλωσση ποιητική συλλογή "ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΡΟΥ"/ "LE REGARD DE KOUROS", 2018

Το χρέος

Στον Κωνσταντίνο

Στο δάσος της πλάσης φύονται

οργανισμοί παρθένοι, αυριανοί πολίτες,

αναπτύσσονται με νερό κι αλάτι.

Όταν όμως η φωτιά φουντώνει ολόγυρα τους

η ερημιά πυρπολεί το βλέμμα τους,

φωνές από αυγή και τόμο κραυγάζουν

πάνω από στέγες, μέσα στη σκόνη

που ακουμπά τον ουρανό.

Αστέρια σβησμένα από την καταστροφική

αθλιότητα του συμφέροντος,

σημαδεμένα από αστροπελέκια μίσους,

με το ‘να χέρι πεταμένο εδώ

και τ΄ άλλο πόδι ανάμεσα σε συντρίμμια.

Το χρέος της Ανθρωπότητας βαρύ.

Όπως χρέος της Άνοιξης είναι

ν’ αναγεννά την ανθοφορία των φυτών,

χρέος του Καλοκαιριού να παράγει καρπούς,

η Ανθρωπότητα οφείλει να προστατεύει τους τρυφερούς κορμούς,

που στροβιλίζονται στις πράσινες πηγές της ζωής.

22/09/2014

11’ το πρωί

από την δίγλωσση ποιητική συλλογή "ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΡΟΥ"/ "LE REGARD DE KOUROS", 2018

Jusqu’à quand [Μέχρι πότε]

«Jusqu’à  quand la sauterelle étrangère»

Chanson populaire de Sikinos,

Chantée par le Père Théodore Arsénikos

En fouillant les entrailles de notre terre

nous découvrons des animaux très anciens

qui l’ont foulée,

des colonnes de temples qui ont été fondés sur elle,

des hordes de conquérants barbares qui l’ont pillée.    

Les pouls de son cœur

est murmure d’une vie nouvelle,

caché dans les rafales du vent,

dans les regards vides des hommes

que la désespérance immobilise.

Un nouveau fléau qui s’abat

émeut son cœur antique.

Et les statues de se demander

étonnées jusqu’à quand.

Oui, jusqu’à quand ?

Lundi 27 Avril 2014

à 7 h. du matin

Aπό την ποιητική συλλογή, «LE REGARD DE KOUROS»[«ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΡΟΥ»]

Δημοσιευμένο στην Διεθνή Ανθολογία της Σύγχρονης Ποίησης, Γαλλία, 2019

LE FLORILEGE de la Société des Auteurs et Poètes de la Francophonie, 2019  

Μικρές λόγχες

Επιθυμίες, λόγχες μικρές,

σαν πευκοβελόνες αιχμηρές,

μέσα στην καλοκαιριάτικη ημέρα

τρυπάτε το φως του μεσημεριού.

Και είναι σαν να βιάζετε

το κόκκινο εφήμερο της καρδιάς

που χτυπά στη σκιά μιας αστραπής.

1 Σεπτέμβρη 2018

από την ποιητική συλλογή, "Χαραμάδες του χρόνου"