Στον Κωνσταντίνο
Στο δάσος της
πλάσης φύονται
οργανισμοί παρθένοι,
αυριανοί πολίτες,
αναπτύσσονται
με νερό κι αλάτι.
Όταν όμως η
φωτιά φουντώνει ολόγυρα τους
η ερημιά
πυρπολεί το βλέμμα τους,
φωνές από
αυγή και τόμο κραυγάζουν
πάνω από
στέγες, μέσα στη σκόνη
που ακουμπά
τον ουρανό.
Αστέρια σβησμένα
από την καταστροφική
αθλιότητα του
συμφέροντος,
σημαδεμένα
από αστροπελέκια μίσους,
με το ‘να
χέρι πεταμένο εδώ
και τ΄ άλλο
πόδι ανάμεσα σε συντρίμμια.
Το χρέος της
Ανθρωπότητας βαρύ.
Όπως χρέος της
Άνοιξης είναι
ν’ αναγεννά
την ανθοφορία των φυτών,
χρέος του
Καλοκαιριού να παράγει καρπούς,
η
Ανθρωπότητα οφείλει να προστατεύει τους τρυφερούς κορμούς,
που
στροβιλίζονται στις πράσινες πηγές της ζωής.
22/09/2014
11’ το πρωί
από την δίγλωσση ποιητική συλλογή "ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΡΟΥ"/ "LE REGARD DE KOUROS", 2018
