Μέσα στην ακίνητη αιωνιότητα
μέσα στα Τάρταρα της ζωής,
στην απόλυτη καλοκαιρινή σιωπή,
που την σπάει ο τρεμουλιαστός ψίθυρος της θάλασσας
άλλοτε μελαγχολικός, άλλοτε χαρούμενος
λέξεις συντίθενται, εκπέμπουν τους δικούς τους ήχους,
η κάθε μία έχει τις δικές της διαστάσεις.
Στο διαυγές φως του δειλινού,
καθώς δίνει στα καθημερινά πράγματα
μία μυστηριώδη λάμψη,
που αιωρείται αέρινη,
σαν σύννεφο από χέρι θεού,
εγώ θα παίρνω κουράγιο
απ’ το χαμόγελο ενός παιδιού,
που την ψυχή μου γαληνεύει.
4 Οκτώβρη 2018
από την ποιητική συλλογή, "Χαραμάδες του χρόνου"
